Dört Atlı

Ateşten yeleleri olan,
Burnundan kara bir duman soluyan atla geldi,
Kızıla çalıyor teni, terkisi atın,
tüyler ince kor alev.
sol ayağıyla nalını taşlara vuruyor,
Sahibinden öte asi,
sahibinden tehditkar.

Kendi keyfiyle,
başkasının kederine indi,
o alevden kızıl attan.

İnsandan tarlalara
kılıcını orak etti.
İnsandan tarlalarda,
Kızıla boyalı koridorlar biçti.

Teni zırh,
gözü mat, yüzü kara süvariydi.
Kini yok,
Kızgınlığı, öfkesi yok.
Öylesine donuk, kararlı
Öylesine hasadına devam etti.

Beyazı, Siyahı, Soluk tenlisi
bunları hepsi ondan sonra geldi.
Birinde yay,
Diğerinde terazi
Soluk renkli atlı ise,
“yaşama”, ölümü getirdi.

Ne gök mavi,
Ne ağaç yeşil
Ne toprak kahveydi.
Ne de insan insan.

Her şey bittiğinde
Dördü, geldiği gibi
Bıraktığı mahşer yerinden
sessizce gitti.

Bahadır Üge

Kategori : Şiir -  Tarihi : 04/10/2014

Ruhumun Bağ Bozumu / Sayfa : 75