Lider

Ellerinde bir avuç kurumuş gül yaprağına benzer insanla geldi yanıma.
Birleşmiş avuçlarının, iki ayasının yanlarından akip gidiyordu o insanlar!
Onları bana uzattıkça.
Sessiz, kuru yaprak misali düşüyorlardı yavaşça,
    aşağıya,
        aşağıya,
çukura,
karanlığın en dibine,
onları kazıyıp çıkardığı yerlere.

Buna rağmen uzattı dökülen insanlarını bana.
Yüzünde; ağlamışlığın üstüne geçirilmiş,
hırsının kızıl rengi,
kandan bir tebessümle.
...
Alabildiğine kir içinde,
dişlerinin, gözlerinin akı; beyazdan vazgeçmiş pis bir gri
bir onlar beyaza yakın,
bir onlar titrek.

Terk edilmiş bir musluğun,
paslı iç borusunda kalmış son damla ıslaklığındaki gözleri,
tehditkâr, açık ve korkmuş bir hayvanınki gibi iri
Kenetlenmiş dişlerine karışmış histerik gülümsemesi.

Sorsan gülüyor,
    sorsan güçlü,
        sorsan adam.
Oysa öyle mi?
İki elinle,
    bir perdeyi açarcasına açıp bir görsen içini.
depreme vurmuş her yeri
    Boş kalbi yıkılıyor,
        midesinin altında kalıyor.

Sadece bir korkak,
Sadece baş olmuş bir ayak.
    Çok can yaktı, daha da yakacak,
    Sonu bellidir onun gibilerin,
        eninde sonunda o da kaçacak, karanlığa karışacak.

Bahadır Üge

Kategori : Şiir -  Tarihi : 10/12/2016