Hayati

Sıradağların arasındaki vadiler gibiydi,
onu son gördüğümde yüzü.
Vadilerin arasına sıkışmış
yeşilimsi, mavi su gibiydi gözleri.
Gerilmiş bir deriden,
dümdüz bir vurmalı çalgıya aşıktı üstad.
Ağzı derin, bir kara delik gibi büyüdükçe gülümser.
Gözünün gölleri küçülür tebessümümde
Yüzünün yarları derinleşir.
Teni esmerleşir,
kıvırcık saçları sıklaşır.
Duvara çömelmiş bedeni küçülür.
Büyük isim vermişler ona.
Hayati...
Olmazsa olmaz demişler.
Sessizce gitmiş...
Orhan Veli'ye nazire olsun.
...
Artık ne darbukasında parmaklarının izi,
Ne kısık gözlerinde bize bıraktığı yeşil/mavi...
Kendi gitti, adı bile kalmadı yadigar.
"Hayati" koymuşlar adını.
Sakınsınlar diye yaşamını..
...
Öleceğiz, ölmeliyiz belki.
Bir isim kadar değil de
"Hayati!"
Yani olmazsa olamadığımız kadar.

Bahadır Üge

Kategori : Şiir -  Tarihi : 14/04/2016

"Hayati Yılmaz'a"