"Kendim" deniyorsa

Omuzuna bir güvercin,
omuzuna bir serçe konana kadar
kendim değilim.
Kendim dediğime insan deniyorsa hele:
Hiç!

Avucumdaki buğdaya değil,
Sabahıma rüzgar iki kanada da değil,
Gönlümdekine konmuyorsa bir kuş,
...kendim değilim
kendim insansa, "insan" değilim.

Isot; kuru, kırmızı biber,
acısından tat veriyorsa yetişmediği yere,
Zeytinin çekirdeği dişi kırmıyorsa,
yetişmediği yerde.
Eksen kuruyacağı yerlerde,
meyvesinde tat ise.
Ben bir ağaç,
ben, bir meyve bile değilim.

Zihnimin bir damağı yoksa,
Ve sen, olağanca bir tat iken,
buruşturuyorsa tadından kendini aklım dediğim
Var olduğuna inatla
tatmamışken, her sözünde meyveni hele.
Ret edip itiyorsam seni.
Ve sen günah bile değilsen ben kadar dünyada,
başka topraklarda doğduğun,
başka inançların iklimlerinde yeşerdin diye
kurutup yakıyorsam seni,
"kendim" değilim!
...
Kendime "insan" deniyorsa şayet.
Tatsızım,
ekşiyim, acıyım!
Henüz olmamışım.

Toprağıma sarılmışım, kupkuru,
meyvesizim.
Avucumda buğdaydan yarma,
Güvercinsiz,
Serçesiz,
onlar kadar güvensiz, ve ürkeğim.

Bahadır Üge

Kategori : Şiir -  Tarihi : 19/01/2016