Ne zaman ki? o an

İki lokma arasında dedi delikanlı:
"İnsanla hayvan arasında ki farkmış bu,
karşılık beklemezmiş hayvanlar.
Biz insanlar borçlu kalmayı bile sevmezmişiz, bırak alacaklı olmayı abi. Yokluğumuzla bir borcumuzun derdine düşermişiz."

O gündür kedilere daha dikkatli bakarım.
Şu şehirde onlardan çoğu yok.
..
Bir tanesini görmedim ki diğerine sitem etsin,
neredesin be sen? Desin.

Varsan varsın, yoksan yoksun onun için.
Hesabını sormaz.

Ablam derdi bu yüzden
"Kedi dediğin nankördür. Sahibini yemişler kadın evde ölünce."
Evde tek cam açık bırakmamış ki kadın hepsini sahiplenmekten.
Biz ki 1974'de bir birimizi yedik And dağlarında Şili'de.
İçim acıdıydı,
Dağlardan kurtulmak için kendini feda eden birinin bir diğerine;
"Ölürsem kardeşimi yiyebilirsiniz!" Dediğinde
...
Akrabaları bırakmış diğerlerini yemişti kalanı.
Geri dönen olmasa akrabasını da yerdi
Kim bilir?
Suçlayamam hiç birini...
Hiç o denli aç kalmadım ki?

Kedilere bakarım hala,
Avukat demişti, evinde iki kedisi var,
bir üç bacaklı diğeri beşinci kattan düştü yarı topal.
"iki sene belki de üç sene yaşıyorlarmış sokakta"
Dedim "birinin ıslığıyla köpek gibi peşinden koşmayacak kadar onurludur o iki-üç sene"

Şimdilerde altı metrekarede,
arada bir Deniz'le canlıyız.
O da bir iki saate düştü bu günlerde.
Gelemiyoruz gidemiyoruz birbirimize.
Sonrası, gerisi hani, bildiğin "insan."
Sen gibi bir de öbürü.
...
Masalarda da oturamıyorum artık.
Dalgasna rakı masalarında kurtulurdu vatan.
Şimdilerde öğle yemeklerinde ayık kafalarda satıyorlar onu.
...
Sürekli sorar oldum içimdeki kendimize her gün.
"Biz ne zaman -hayvan- olacağız?"

Bir kedinin bile iki üç yıla satmadıklarını,
biraz fazlasına "Şaaak!" Diye BİZ satıyoruz...

Bahadır Üge

Kategori : Şiir -  Tarihi : 15/12/2015