Kıskançlık

Ben de insanım!
Kıskanıyorum.
...
Sanki başka bir güneş varmış da,
onunmuşcasına.
Benimkinden daha güzel, daha aydınlıkmışcasına geliyor bana.

Umudunu kıskanıyorum,
Özlemini, hasretini kıskanıyorum ki, benimkinden daha keskindir.
Çocuk tarafını sonra, elinde hiç bitmeyen rengarenk şekeriyle.

Yumruğunu kıskanıyorum.
Havaya kaldırıyoruz.
Ölü şimdilerde o, ama benim yumruğum düşüyor onunkiyse havada hala.

Boyunu, posunu kıskanıyorum.
Benim 1.78
Onun ki Moskova'dan Güney Amerika'ya kadar uzanır.

Dört duvar bir odam var,
Müzik, kitap, pencere falan.
Gökyüzümüzde var ama onun ki gibi değil.
onun mapus 13 yılındaki dört duvarı yanında beş para etmez.

Benim bir Pablo Neruda'm hiç olmadı.
Ama Pablo Neruda'nın bir Nazım'ı var.

Ona inadına Baklava yiyorum.
Yiyemediği kadar,
Halay çekenleri seyrediyor, Türküleri dinliyorum ona inat.
Onun kasketi kalmadı benim var. Yenisini bile alacağım bir memleketim var.
Onunkini elinden aldılar.

Ama onun gibi şiirlerim yok,
onun gibi insanlarım.
Kıskanıyorum.
Ölesiye, bir ölü şairi.

Aşklarını kıskanıyorum.
Hasretle, tutkuyla yaşadıklarını.
Kimsenin cenazesinde, onunki gibi üç kadın beklemez...

Kıskanıyorum.
Ölesiye, bir ölü şairi, özlemle.

Ben hayata, hesabını ödeyecek kadar umut taşımıyorum ceplerimde,
bir bakıyorsun
kalkıp geliyor, hayatla yüz yıllık kanka misali,
Çıkarıp şişkin ceplerinden umutlarını,
benimkini de ödeyip gidiyor.
...
Kıskanıyorum işte.
Ölesiye, her şeyiyle bir ölü şairi.

Böylesine de bir miras bırakılmaz ki…

Bahadır Üge

Kategori : Şiir -  Tarihi : 27/11/2015

Nazım Hikmet'e ithafen...