Sevilmemek daha mı iyi acaba?

“Sevilmemeli miyiz acaba?”

“Böyle ölmek istemiyorum!” Dedi bir arkadaşım yakın zamanda. Kiraya verdikleri evde yaşayan yalnız adamın ölüsü birkaç gün sonra ve kimsesiz bulunduğunda. Yıllar evvel aynı şeyi bir başkasında yaşamış olan benim hemen aklıma o anı geldi. Arkadaşımın patronu o sert adamın tek başına bir evde öldüğü an. Her ikisine de fazla kişi üzülmemişti. “ah” lar çekildi, “vah” lar çekildi ama kimse ölesiye üzülmedi onlara.

Ve artık bu daha iyi diye düşünüyorum.

Kalabalık ölmek, ölen için de, kalan için de çok zordur.
“Böyle ölmek istemiyorum!” diyen arkadaşımın, o gün başında olanların ona “Evet zamanın gelmişti, git artık.” Diyeceğini hiç sanmıyorum. Berbat olacaklar seni öyle görecekleri için.

Kalabalık ölmek başkalarına, yani sevenlerine acı tohumu ekmekten başka bir şey değil. Bu aslında ne bencilce bir istektir. “Sevilmemeli miyiz acaba?” Diye sorup durma sebebim bundan işte. Sevilmeyen biri öldüğünde, kalan “İyi ki yaşıyorum” der de ondan.

Sevilmeyi düşünmek yerine bir işe yaramayı düşünerek geçirilen hayatlar kalanlar için daha faydalı. Mesela ben, beni tanımayan insanların şiirlerimi sevmesini, tanıyanlardan çok beğeniyorum. Beni tanıyan yazdıklarımı benimle, tanımayanlar kendiyle özdeşleştiriyor da ondan. Yani benim kim olduğum önemli olmuyor. Tıpkı ölü şairlerin şiirlerinde, şairi değil de onun aşklarını kendilerinde görebilmek gibi işte. Bu kimseyi üzmüyor, bilakis. Nazım kadar iyi bir şekilde “Yaşamı” tarif eden kaç ölü vardır. Hiç birimiz oturup ağlıyor muyuz onun için? (Ben hariç, çizgi filme bile ağlarım ben)

“Sevilmemeli miyiz acaba?” O zaman daha mı az acı bırakırız kalanlarımıza?

Ölüm bir kapanış benim için ve kapanırken görmek istediğim en son şey; cam parçası gibi olmuş gözyaşlarının kan revan içinde bıraktığı bir çift göz olur.

“Böyle ölmek istemiyorum!” Diyen o arkadaşıma diyorum ki; Nasıl olsa olacak bu bir gün. Ne ile hatırlanacak, neyi miras bırakacaksın? Şimdiden ona kafa yormalı ve bunlar acıdan eserler olmamalı. Hele ki senin acından eserler. İnan bana içimde mermerden acılar var benim sevdiğim ölülerden kalan. Hiç gerek yok buna.

Senin söylediğin şey için zaten ne demiş Orhan Veli
“Ölüm Allah’ın emri, ayrılık olmasaydı.”

Bir daha asla bir araya gelinemez ayrılıklardır kalabalık ölümler.

İşte bu yüzden “Hiç sevilmemeli miyiz acaba?”

Bahadır Üge

Kategori : Yazılar -  Tarihi : 17/07/2015