Emanet

Evde çiçek emanet etme bana.
Bakmayı beceremem.
Arada sen hatırlat onları,
ararsın,
"Şuna bir bardak su,
öbürüne bir fincan" diye.

Hayvan da bakamam ben.
Bir düşerim kendi derdime.
Ne saksıda ki çiçek umurumda olur,
Ne tası boş öylece bekleyen köpek.

Anca ararsın,
Sula dersin,
doyur dersin,
o zaman işte.
Alırım elime bir bardak suyu,
O zamanda,
pencereden yağan yağmura bakan
hüzünlü çiçeği görürüm ben.
Bana muhtaç ettiğin çiçeğe bakarım.
Yağmurunu özleyen.
Bir küçücük odada beni bekleyen,
Özleyip inleyen köpekte kalır aklım.
Uzaktayım ya
akılda kalmaz,
işi de gücü de bitiremem.

Tek başınayım hep ben.
Daha ben bir saksıda çiçekken
Gitti babam...
Neden gittin diyemem...

Ayaklarım var benim,
Demirleri eritecek ateşim.
Köklerim ruhumda...
Muhtaçlığım yok.
Yürür giderim.

Başkasını bana muhtaç etme işte.
Muhtaç ettiğin olurum ben,

Kafes arkasında kuş,
Evde köpek,
saksıda çiçek.
Nereye adım atsam
bir ateş üstündeyim
boşluğa yürüyerek.

Bahadır Üge

Kategori : Şiir -  Tarihi : 09/06/2014

Ruhumun Bağ Bozumu / Sayfa : 118