Herkesin Karanlığı

İkinci rafa uzandı.
Cildi eski şirazesi (I) biraz kaymış oldukça eski bir kitabın arasından, çok da eski olmayan bir fotoğraf çıkarıp bir süre ona baktı ve geriye dönüp uzattı.
- Bak bakalım.
Sol eliyle aldı fotoğrafı, sağ eliyle bala bulanmış renkteki düz saçlarını kulağının arkasına toplarken bir süre fotoğrafa, sonra tuhaf bir tedirginlikle adamın gözlerine baktı. Korkmuş bir ifadesi vardı.
- Bu… bu korkunç! Dedi. – İçim ürperdi.
Siyah beyaz olan fotoğraf, bir pencere pervazının hemen yanından çekilmişti. 4 parçalı ahşap pencere açık ama içeriye bakan arkası simsiyah bir karanlık içindeydi. Pencerenin içeriye açılan tarafının arkada kalan bölümü karanlıktan görünmüyordu ve orası odanın içinde kalıyordu. Simsiyah bir boşluk barındırdığı aşikârdı. Aynı tedirginlikle titreyen dudaklarından,
- Sanki…. Sanki orada biri var! Dedi ve -İçim ürperdi! Düşünmesi bile korkunç Diye ekledi.
Adam fotoğrafı usulca kadının elinden alıp huzur ve sükûnet içinde aynı kitabın bozuk şirazesinin ayrımına dikkatlice yerleştirdi. Kadının tedirginliğini almak isteyen huzur verici ifadesiyle ona döndü sakin, kısık bir ses ve yüzüne kuşandığı tebessümle;

- Herkesin karanlığında birileri vardır sevgilim. Mesela benim ki? O küçük ve yalnız bir çocuk ve bu yüzden benim için korkunç değil. Oradaki karanlık yüzünden değil, kendini sakladığı için göremiyorum onu. Korkmak mı? Evet benimde bir korkum var. Onu oradan hiç çıkaramayacağım korkusu. Çünkü hiç mi hiç çıkmak istemiyor oradan.

Bahadır Üge

Kategori : Hikaye -  Tarihi : 26/05/2015

Ruhumun Bağ Bozumu / Sayfa : 6

Not : Bir şeye siz nasıl bakıyorsunuz? Ya da siz orada ne gördünüz? Karanlık gözlerinizde kaybolan ışık mı? yok içinizde bir yerde sakladığınızı birşey mi?