Bisikletin üstündeki adam

Kasketini takar, o bisikleti iki kat aşağı indirir, kumaş pantolon, sade basit gömlek ama şık aşağı iner, pedala basıp giderdi.

Sokağın sonundan sonrasını biz bilmeyiz ama o bilir, bizim yelken açmaya korktuğumuz yerlere sürerdi o bisikletini. 10 bilemedin 13 yaşlarındaydım.

Onun bisikleti başka bir şeydi. Bizimkiler sıradan, öylesine çocuk bisikleti ama onun ki ortasında ki çift demiriyle, endamlı görünüşüyle başka bir şeydi sanki. Araba gibi görürdük onu. Bambaşkaydı. Pekte yakışırdı üstüne.

Hayal meyal sesini hatırlıyorum ama oğluna benzerdi sesi. Beyefendi, kibar edasıyla kocaman bir adamdı.

Bisikletimi durdurup onun yolun sonundaki virajdan kayboluşunu izlediğim çok zaman olmuştur. Gittiği yerlere imrenirdim oraları bilmeden.

Derken bırakıp gitti bizim sokağı. Biz, Cin Ali bisikletlerimizle onun o güzelim endamından mahrum kaldık. Soramadık ta, sonradan öğrendik ki ayrılmış eşinden.

Zaman geçip gitti, çocukları, yani arkadaşlarım ve ben de terkettim o sokağı. Ta ki aynı kaderle, yani bir ayrılık sonrası anne evine dönene kadar.

Farkında olmadığım şey, aslında fark etmiş olmamın çok içime işlemiş olması oldu belki. O bisikletin üstünde ki sessiz adam hastalandı 80'leinde, ve gitmiş o bisikletine binip. Yine hiç hayal bile edemeyeceğim yerlere. 45 yaşıma geldim, hala arkasından nereye gittiğine bakıyorum, iyi mi?

Güle güle Metin amca. Öleceğine inanmadığım için hasta olduğunu öğrendiğimde direnirsin sanmıştım. Bilemedim ki, pedala basıp terk edeceğini bizi. Yeni farkettim çünkü haber vermediler.

Gözlerini bırakmış çocuklarında. İkisi de onun gibi bakar.

Şimdi arkandan seslenmek istiyorum Metin amca, bu sefer o viraja girmeden önce, sadece bakmak istemiyorum, seslenmek istiyorum ona, aynı babama bile duyuramadığım o sesle.

- Metin amcaaaa... Nereyeeee? Bekleeeee!!!

Bahadır Üge

Kategori : Hikaye -  Tarihi : 01/05/2015

Metiz İzbul'un anısına saygıyla.