Mabed

İki adam;
dört ayaklı masada dört dirsek
Eller havada, parmaklar açık.
Kıvrak yılan misali parmaklarla hayatı tarifliyor.
"Beden mabeddir" diyor, buz mavisi, o soğuk gözlü.
Gece bitiyor hayat devam,
söz ise zihne çakılı.

Bir keser misali asılı çivi o sözde ruhum.
Sökemiyor. çekiyorum gelmiyor,
bir söz köküne kadar ruhum saplı.
Anlıyorum ki bedenim mabet.
...
Çürümüş tahtalarını onarıyorum mabedimin.
Kapımda bir "Ben" tabelası.
Kimsesiz bir tapınakta,
kendimden bir mum,
eriyorum.
(...)
Oysa kadınımın tütsülerinde
Bir tuhaf mabette kalıyor aklım.
İçi beyaz, dışı beyaz bir kadının;
dış ten duvarlarını okşuyorum.
(...)
Ah! Birden o kirlenmiş ruhlara takılıyor aklım.
Nasıl her şeyden arınmış bir benden öteye,
arsız kahkahalarıyla ses olurlar?
Nasıl benim kutsal duvarlarıma dokunurlar?
(...)
Kendi mabedimin kapısına kilit asıyor,
bir kadının mabedinde sevgisinin muhafızı oluyorum.
Bir "Benimsin"'e ölmek,
"Cennetim" sensin diyebilmek için.

Bahadır Üge

Kategori : Şiir -  Tarihi : 21/01/2015

Ruhumun Bağ Bozumu / Sayfa : 36