Büyüyorum dünyayla

Öyle görünmem. öyleyim ama.

Birinin yırtılan ayakkabısında,
benim ayağım üşür.
Buğday olurum aç kuşun gözlerinde.
Bilmediğim insanların ölümlerine,
başına gidemediğim mezarlarında ağlarım.

Tek başıma bir yerde, kaldırıyorsam bu elimi havaya,
bir yerlerde, birileri için
başkaldırıyordur kalbim,
haksızlığa daralıyordur içim.

Ne çocuk kadar masum olabildim bu yüzden?
Ne de bir katil kadar kirli?

Bazen kızarıyorum gün batımı gibi,
Bazen de yemyeşilim bir ağaç misali.

Öyle görünmem işte,
bilmezler
(...)
öyleyimdir ama.

Belki de en yoranı,
beni okyanus yapanı,
Ekmekte ben de,
boğulup ölmekte.

Büyüyorum dünyayla.
Dünya büyüyor benimle.

Bahadır Üge

Kategori : Şiir -  Tarihi : 21/12/2013

Ruhumun Bağ Bozumu / Sayfa : 159