Küçük insan!

Küçük insanım ben!
Sokaklarda şarkı söylerim fütursuzca.
Yağmurda dans edebilirim,
kimseler takmaz,
kimseler ayıplamaz.

Korumam gereken hanlarım yok, hamamlarım yok,
Bir ceketim var, olmadı mı alır giderim.

Küçük insanım ben!
İsyanım var,
ağız dolusu küfrüm var ulu orta salladığım.
kimseler takmaz,
kimseler ayıplamaz.

Küçük insanım ben!
Gümüş çatalım yok çalınacak diye korktuğum.
Sadece aşım var, ekmeğim,
iki şiir, bir yüreğim var paylaşacak.

Bir ben gibi sevgilim,
Bir benden büyük sevgim var!
ölümden öte alınamayacak bir içim,
onu bas bas bağıran bir dışım var!

Küçük insanım ben!
Dalkavuklarım yok, adamlarım yok.
Adam olmuş dostlarım var.
Şarkılarıma koro, aşıma ortak,
Yüreği kor, gülüşü deniz, yumrukları alevden insanlarım var.

Küçük insanım ben!
Saraylarım yok.
Sokaklarım, ağaçlarım, nehirlerim, mavi gökyüzüm var.

Küçük insanım ben!
Uykusuz gecelerimin kızıla vuran sabahları
O sabahlara doğan güneş gibi umutlarım var.

Kim insanlığın böylesine küçük çocukluğundan,
kirlenmişliğine büyümek istesin ki.

Bas bas, avaz avaz,
Can gibi, candan öte.
-Kaç para? Yerine.
-Kaç yürek? Deyip duran
bir küçücük insanım ben!

Bir büyük adamlığa özgürlüğünü ver dediler.
Bir büyük özgürlüğe küçük insanı tercih ettim.

Aşkın tadı var dilimde.
Arkadaşlığın, şiirin, müziğin tadı var.
Bir başkasının kıçının tadı adına kendimi satmadım.
İşte bu yüzden ben,
çok ama çok küçük insanım!

Bahadır Üge

Kategori : Şiir -  Tarihi : 05/01/2015

Ruhumun Bağ Bozumu / Sayfa : 42