Çocuk

O çocuk,
şimdi nemli, kuytu,
loş bir odanın köşesinde,
dizlerini karnına çekip,
ona sızan bir parça ışığı karşısına almış,
öylece oturuyor.

Daha evvelde yaptı bunu..
Ne desem dinlemedi beni.

Bildiğim tek şey,
her seferinde
Işığın geldiği yeri yıkıp geçtiğidir…

Hep öyle oldu.
o, ışığı, odaya nasıl dolduracağını biliyor.

sadece güçsüz şimdi.
Yalnız hissediyor kendini,
her çocuk gibi
o kimsesizlikle işte ne yapsın?

Ama gücünü bir toplasın.
Daha evvel yaptığını yapacaktır yine.

Benim ise onun için yapmam gereken,
Onu çevremdekilerden gizlemek.
Güçlü ve hiç bir şey yokmuş gibi davranıp,
şimdilik ona arkamı dönmek.
Arkamda değilmiş,
orada yokmuş gibi hayata devam etmek…

Onun için yapabileceğim tek şey bu…
Biliyorum yakında o odaya ışık dolacak,
Kalkıp yine gelecek,
beni elimden tutup yine götürecek..
Birlikte yine yürüyeceğiz.
Umutla, coşkuyla.

Bahadır Üge

Kategori : Şiir -  Tarihi : 11/11/2012

Az evvelimin biraz sonrası / Sayfa : 93