Cam kenarı

Cam kenarı benim hayatım.

Biletimi alırken belirttim sanırım. Hatırlamıyorum ama bana cam kenarı hayat yakışırdı. Hayat, yanımdan geçerken alabildiğince ona bakmalıydım. İçindeki her şey görebilmeli gözlerim.

Koridor tarafında oturup, yarı beline kadar sarkarak önümde bir yılan gibi uzanan zamanı seyretsem tedirgin olurdum ben. "Başıma bir kaza gelir" diye hayata bakarak yola devam etmek, sürekli ona müdahil olabileceğimi zannederek yaşamak gibi geliyor bana, koridor kenarı hayatlar.

Tarlalar görmeliyim, uçsuz bucaksız topraklara doymalıyım önce. Sarıdan yeşile kahverengiye karışan bir dünyaya bakmalıydım. Gri kahve topraklara yollara ve onların kesik çizgilerine bakmak bana göre değil. Boydan boya ufuk çizgisi olmalı hayatın, ben onun kıyısında öylece geçerken. Maviliklerine ara ara bulutlar karışmalı. O cam kenarına kafamı o bulutlara yaslamalıyım. Yağmura dokunmalı parmaklarım camın öbür tarafından.

Cam kenarı benim hayatım ve o cama kafamı yaslayıp yoluma değil yolumdan geçenlerin güzelliğine bakıyorum işte. Ne önde bir yerdeyim, ne de arkada. Ortalarda bir sıradayım hayatımda.

Olur da o hayat bir yere çarpar, bir kazaya kurban gidersem neye çarptığıma bakmak yerine son kez de olsa gökyüzünün mavisinde veda etmek isterim o yola.
...
İşte sırf bu yüzden orta sıralarda cam kenarı benim hayatım.

Bahadır Üge

Kategori : Yazılar -  Tarihi : 05/11/2014